بی تو در دل ِ کویر، چون همیشه بی قرار

خسته ام ز زندگی، خسته ام ز روزگار

سهم ما غریبه ها، دوری و جدائی است

لحظه لحظه می رود، عمر ما در انتظار !

در جواب خواهشم، همچنان نشسته ای

ساکت و صمیمی و، سربه زیرو باوقار !

ای نجیب ِ سربه زیر، ای بلند ِ سرفراز

بشکن این سکوت را، حرف تازه ای بیار

می دهی به این غزل، رنگ و بوی روشنی

ای که بُـرده ای زمن، صبرو هوش و اختیار !

با وجود خوبی ات، سنگدل تر ازمنی

با سکوت سرد خویش، می کِــشی مرا به دار

باختم مقابل ِ ، چشم های سبــز تو

هرچه را که داشتم، بارهای بی شمار !

مجتبی علیمی

نظرات شما عزیزان:

راضیه پناهی

ساعت23:25---9 شهريور 1390

- [ایمیل]

می دهی به این غزل، رنگ و بوی روشنی


ای که بُـرده ای زمن، صبرو هوش و اختیار !

حمیدرضا اکبری

ساعت13:57---9 شهريور 1390

سلام
غزل زیبایی بود اما زبان گویش آن کمی قدیمی بود خصوص مصرع دوم ز ...

ولی در مجموع پسندیدم
خسته نباشید

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

نويسنده : | تاريخ : برچسب:شعر,مجتبی علیمی,مجله اتاقک,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |